"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

dimecres, 10 de desembre del 2014

estancias

estar aquí, aquí.
para conseguir no estar en todas y cualquiera de las otras muchas partes.

dissabte, 29 de novembre del 2014

vivències

ballar no em dona per menjar
però em dona per viure.

divendres, 21 de novembre del 2014

insomios

había un silencio como de endrinas con sabor azul. como de pájaros que acababan de nacer aquel preciso invierno y despojados de alas y pétalos nombraban espejos. había una luz ténue a lo lejos que naufragaba a espasmos y un collar de mariposas negras que roían la tela del jardín. de unas pinzas verdes salía humo y también del hueco del recibidor a donde siempre ívan a desaparecer las canicas en homenaje a los elefantes moribundos. había palabras por todos lados y yo pequeño pequeño casi diminuto me escondía de los adultos con la única pretensión de ser visto. para ser nombrado. para poder ser existido. 
allá fuera estaba repleto de erizos y peldaños y querubíes, que nunca he entendido bién qué debían ser pero aún peor era saber que nunca he hecho el esfuerzo de buscarlo en ningún diccionario. aún así estaba repleto de ellos y de ellas. 
hice el esfuerzo por acercarme a la ventana, por mirar su rostro de miel y de rastrojos al tiempo que arrancaba de algún lado un trozo de pastel, pero sólo hallé pequeños puntos puntiagudos que me aspiraban la piel como gusanos . dejé que el tiempo se ocupara de todo lo demás y que su imagen se esfumara como una calcomanía. bebí un vaso de agua turbia con sabor a barro y especies y dormí. para que nunca el viento borrara ya mis sombras. 

tras un largo tiempo de descanso volví a mi, descendí hacia mi o a mis adentros. en un lugar impreciso entre un hombro y otro hombro mi desnudez se agitaba como recién estrenada. mis pulmones exalaban e inspiraban pelotitas blancas de azufre por las cuales unos pequeños hombrecitos saludaban hacia cualquier lugar conscientes de todo aquel teatro. desde entonces nunca más volví a decir pis o popó o esas cosas horribles que aún lo són infinitamente más cuando alguien intenta maquillar su fealdad con palabras de cuchillo.

dimecres, 5 de novembre del 2014

ravales


llega el frío y el invierno
y yo 
intoxico mis pulmones con el humo de tu ausencia con ese crepitar que recuerda tus pasos
y acudo a cines con subtítulos, a calles que ya antes nos vieron dudando de todo o casi todo
busco poder recordarte con calma y que esa sensación que de forma tan imperfecta no acierta a nombrarse amor pueda ser suave y un poquito más indolora. que mis ganas de que te quedes no sean igual de fuertes que el miedo a que te marches para siempre. ni por supuesto más. que los seres imperfectos que somos no sean los que seremos.
aunque tengo la convicción que ando en circulos concéntricos
volviendo siempre a lugares parecidos
que recuerdan
sin hallar cómo aprender.

dimecres, 22 d’octubre del 2014

...

no sé
donde
no estás.

dilluns, 29 de setembre del 2014

-------...

la nada dice
mucho más
de lo que calla.

dilluns, 22 de setembre del 2014

auscultadors


no m'interessa tant allò que diuen les paraules
sinó allò que no arribem a poder dir amb elles. 

dijous, 18 de setembre del 2014

desapariciones

nada tiene la suficiente fuerza como para permanecer. no hay suficiente impulso para que no nos atropellemos de una en otra y otra relación culpando a unos y otras de nuestras imperfecciones y fracasos. estrépitos de fondo. huracanes que aúllan a lo lejos. 
sigo buscando algo que sepa a algo más que a nada. algo que me atraviese me inunde me colme, porque sé que hay una parte de mi. pero sé que hay otra que no. 
y sé que no voy a encontrarlo lanzando mensajes en botellitas desde este ordenador.

diumenge, 14 de setembre del 2014

septihambre II

entonces miré por la ventana y escondida tras una cortina y un gato azul estaba ella, ella y yo. y un gato azul. 
hacer la cena tiene un componente de pétalos y sábanas recien cambiadas si haces la cena para ella y no solo para ti. si haces la cena para ella o el almuerzo o la comida no es diferente sino enorme como un recuerdo agradable que se perfecciona lentamente y mierda ya es septiembre de nuevo y otra vez y golpea y arremete contra mi un verano que pide a gritos auxilio y algún día solo y solamente más. algún día con el que alargarse brindando oportunidades. con el que permitirnos un encuentro. Barcelona es la de siempre y no veo porqué debería tener que cambiar.
tu cuerpo es la gramática ausente con la que logro nombrarme.
es por eso, tal vez, que tanto te necesito.
aunque, o tal vez por eso, ni existas, ni estés. 

divendres, 1 d’agost del 2014

tridículos

hay días como hoy en que decir algo me resulta tremendamente ridículo.

dijous, 26 de juny del 2014

enmiedo del miedo

es curioso ver como el miedo que nos ayuda
a sobrevivir
es el mismo miedo que nos impide
vivir.

dilluns, 23 de juny del 2014

regard

peut être.
òu non.
allà o aquí. aquí o allà. somnio. somnio que creues un carrer i un altre i un altre i vens i em preguntes i fent-me el sorprès et responc. 
mais parís n'appartient à personne i nosaltres no anavem a ser diferents.
je me'n fous de tout
pas de moi
pas de toi
soulment de tout. 
i carrers i carrers i més carrers i cables i gent per tot arreu i per arreu. d'un costat a l'altre. i ningú.
c'etait le temps de se coucher.
pot ser, potser. 
però jo segueixo en aquest racó sense platja. amb sorra triturada. 
en attendant
en attendant
mais je ne sais pas quoi est que j'attends. 

dijous, 19 de juny del 2014

circulos concéntricos

toco tu piel. tu piel es una aunque no es la misma ni la de siempre. pero tu eres tu o tal vez. toco tu piel y hago circulitos en tu mano recién dormida que no termina de abrir ni de cerrarse. tu piel tu mano tu brazo tu piel. te miro durmiendo. sabiendo que de un momento a otro deberé cerrar con astucia los ojos para que no veas que anduve observándote. no quiero que lo sepas y quiero y a la vez. me siento absurdo y me encanta porque nada de todo esto es tremendamente necesario. tal vez como los niños que fuimos y que juegan sin saber que juegan. sin más. sin menos. 
no hay piel pero tampoco hay drama
tampoco una comedia ni remedios ni escepticismos. sencillamente no hay piel. 
aquello era un regalo y espero así podrá ser de nuevo un día
pero mis circulos concéntricos giran sobre la almohada el libro o el café mientras levanto la mirada y te veo
riendo sin saber yo porqué.

dimecres, 18 de juny del 2014

con sentido

lo paradójico de todo esto es que sé, a ciencia cierta, que no existes. y que buscarte es absurdo, por ello. y que nombrarte es una letánica compañia de pasos acompasados que conducen hacia el mismo lugar de donde parto. 
lo sé.
pero sin embargo es bello hablarte mientras duermo. y que tú, que sí que existes, me regales una pincelada de aquello que antes ya pensé. aunque te empuje a ciertos sitios de donde deberemos escapar juntas. aunque vaya corrijiendo de a poquito a poco la imagen desdibujada que hice de ti.

existes cuando te pienso
pero mejor existes cuando te siento y te toco.

dissabte, 14 de juny del 2014

seres, sidos y por venir

sin poesia
lo único que podríamos llegar a ser
es lo que somos.

dijous, 5 de juny del 2014

peras al olmo

te toco y no estás. hace tiempo que te has ido. solo a veces, de forma diminuta y para tratar de engañarme, te apareces como si existieras por un pequeño segundo y me susurras al oido, me acaricias, me nombras mas siempre luego te vas. 

hace demasiado que escribí y aún no aprendo: prefiero estar solo que sin ti. y no aprendo.

la ciudad hace tansolo cuatro días que ardía mucho más allá de lo esperado. que iluminaba diminutos callejones y tu piel tapada, tu rostro confundido entre una multitud de seres indisciplinados. aunque me da un terrible miedo que un día se normalice la rábia mucho más miedo me dá que un día acabe por normalizarse el miedo. por eso, que ardan bancos y oficinas y plásticos y burbujas para que tal vez, en algún rinconcito una voz de alfiler nos susurre que valemos mucho más que cualquiera de esas cosas. pero tu no estás y me da igual si soy tremendamente egoísta o si mi ombligo se expande sin alas ni mariposas. me da igual porque este dolor es mío y también aquel pero también este. 

rasco mi pantalón y vuelvo a mirar de nuevo si dejaste algún mensaje. pero te da igual y mi dolor te hace crecer y crecer y crecer y esto es solo mierda y lo sé y lo asumo. mierda y dolor y punto. te despertaste con un grito de asco y agujereaste los lugares más desprotegidos cuando tú ya me advertíste, cuando mío es el error por no escucharte
y seguir pidiéndole de forma abusiva y insistente
peras al olmo.

en mi mundo de papel y oruguitas y espejos no le pedimos peras al olmo
porque sabemos que los olmos solo dan manzanas y ahuacates y ciruelas. 
las peras se las pedimos al mar.

altremons

no lluitem només contra el món negre que ens espera
sinó també contra el món gris en el que ja vivim.

cenizas

las cenizas del viejo mundo són el mejor y único abono para el nuevo mundo que empieza a germinar.
gracias a las que lo haceis arder.

dijous, 22 de maig del 2014

irregularidades

aquellas que, por estar alejadas de la realidad que dicen pretender cambiar, no se hayan enmedio del lodazal del que el resto de humanos y humanas formamos parte, podran mantenerse impolutos, coherentes, sanos e intachables. 
los y las restantes deberemos lidiarnoslas con el miedo el hambre los mocos y la tierra. y la recompensa también de todas las pequeñas imperfeciones y complicidades que damos los seres diminutos.

dissabte, 10 de maig del 2014

contraindicaciones y prospectos para cualquier día

deberíamos aprender bien a habitar la contradicción para, más tarde, aprender a no instalarnos en ella.

dissabte, 26 d’abril del 2014

hay días en que sólo los espejos saben mirar.

divendres, 28 de març del 2014

escenografrías

no sé en que momento pensó que ya no era posible, se dio por vencido. no sé cuando fue que apagó toda esperanza, que empezó a aceptar de forma inamovible aquel destino de calendarios y besos sin beso y hacer el amor como quien va al trabajo o cambia una bombilla o se lava los dientes antes de irse a dormir. no sé. pero pasó. y se volvió uno más o, como dijo hace tiempo, uno menos. y días grises como el suelo de esta ciudad dejaron de abrigar la más remota ilusión. y hasta podría concluir que él no tenía ninguna culpa pues el dolor de buscar y buscar y seguir buscando es terriblemente insoportable, a veces. así que cambió la rutina del café y mirar por la ventana por la rutina de dejar de esperar un abrazo que jamás vendrá. cambió la rutina de colección de excentricidades por la rutina de tener que llamarte y preguntar que-tal-el-día. y se fue volviendo pequeño pequeñito bien pequeño. como todos y todas los otros. pensando y aceptando sin regañadientes cualquier otra posibilidad. aceptando la derrota sin arte ni angustia. sin vida ni muerte ni frío ni calor ni pena. contentándose con que hoy o tal vez mañana salga el sol. como cada letánico día que muere antes de nacer. otro más. otro menos. 

no sé en que absurdo momento acepté pasar el rato como quien se observa en un espejo y piensa: mírala, por ahí va, esta vida enfrente, que no me pertenece. 

 

dijous, 27 de març del 2014

perdre la por és terrorífic

Anna -va dir-me mentre marxava-
la por
no es cura
sola.

dilluns, 24 de març del 2014

adioses sin rastro

y mientras, dejando atrás sus huellas, pensó con tristeza:
mira lo poco que te he amado que ni tan siquiera quiero hacerte un poquito de daño.

dijous, 20 de març del 2014

à bout de souffle

saliendo de la filmoteca miro para atrás y veo a Belmondo. me vuelve a susurrar y yo asiento.
es cierto, como en el póquer, el mejor farol es decir la verdad. es una de las pocas formas de que no te tomen demasiado en serio.


dimarts, 18 de març del 2014

Ya nadie se sorprende al ver a un paraguas haciendo el amor con una máquina de coser.



No se preocupe usted, la gente ya solo soñamos mientras dormimos.

dijous, 13 de març del 2014

tardes y demoras

sí, sí, pasa, adelante, entra...y sí, claro, como voy a decirte que no. no voy a ser yo quien te lleve la contraria. y precisamente. pero bueno...

seria mucho más simple, no sé si más bello, pero mucho más simple sí: comprendido entre los límites de lo fácil, por decirlo de alguna forma. que tu me miraras. que yo te mirara. mientras subes por las escaleras de la biblioteca y yo las bajo o al revés y eso bastara, fuera suficiente, para darnos cita el próximo jueves a la misma hora y buscarnos y encontrarnos en una u otra planta de este silencioso espacio. reiríamos un poco después de dar algunas vueltas desesperadas. después de bajar por tercera vez al baño o de levantar la vista del ordenador por vigésimo octava vez. 
yo habría dejado, como es costumbre en el decálogo de mis estupideces, la tapa del libro al descubierto, para tener algún tema de conversación. ¿que duda cabría de que Arendt sería una perfecta escusa para bajar, tomar una infusión y sorprendernos de lo rápido que se ha pasado la tarde? ninguna cabe, por supuesto. y sí, 
sería lindo que fueras tu y que fuera yo y ya basta de andar siempre pensando en si porqué esta y no otra y al revés. que con tu mirada bastara. que con la mía. y que toda esta mochila de pasados-prejuicios-agujerosnegros nos dejaran tiempo para respirar. y que hubiese alguna señal inequívoca, algo así como todo aquello que decidimos creernos porque era muchísimo o infinitamente más fácil. como en los cuentos, como en las pelis antes de que apareciera con su duda Godard, Truffaut, Alain Resnais...a envejecerlo todo. y sí,
sería bello sin embargo que fueras una y solo una y no todas ellas y ellos. que no fueses la ausencia ni el sucedáneo ni yo. que no hiciese tanto frío. seria bello

sin embargo
 
pero no.  

dilluns, 24 de febrer del 2014

adhesiones a la nada

hemos nacido en el hedonismo del aquí y el ahora mismo. impacientes saltadores de mata en mata. y de mata en mata, en el transcurso, nos hemos ido muriendo anclados en nuestro orgullo de desesperar. románticos incombustibles habitadores de imposibles y escurridizos frente a cualquier frase positiva. hemos arrastrado nuestros pasos solo cuando alguien nos lo impedía. inconformistas nos hemos vuelto agrios como nuestra angustia; derrocando pilares y quedándonos desnudos, ¿y ahora?, ¿quién va a poder salvarnos? orgullosos no vamos a tender la mano a nadie. lo sé y lo sabemos. tú aquí y yo allí y puede hasta que me parezca bello. aristócratas que solo dicen querer dejar de serlo. mentirosos compulsivos que amamos la contradicción solo porque sabemos que no hay manera de vivir sin ella. adheridos. adheridos. aterridos.
¿y qué si me consuelo pensando que en cualquier momento la puedo apagar?

solo espero que nunca me olvide de que no tengo porqué entender algunas de las ciertas cosas que digo o pienso.


dimarts, 11 de febrer del 2014

nosotros no somos seductores, ni seducimos aunque quisiéramos de ello. no. no podemos. nuestros cuentos de dragones y fantasmas, de pedazos de tierra y brujas, no iluminan nada. y no por eso sólo no seducen nuestras fábulas, sino que, ademas de esa terrible falta, nuestros retales descubren nuevos lugares, con nuevas preguntas , a las que no sabemos, solas, hallar respuesta.

¿cómo va a se capaz de seducir tremenda actividad de bueyes y cadenas?
a veces me doy miedo, un poco más de lo normal. me observo convenciéndome de lo posible
y olvidándome, por instantes demasiado largos, de lo improbable.

¿quién si no eres tú puede ayudarme a no obedecer a razones ni a palabras ordenadas, a seguir buscando, sin complejos, cómplices para un todo que hoy sabe a nada?

tiemblo obedeciendo a dar explicaciones a los que no tienen necesidad de ser. 
¿educador?
¿y quien te enseña a ti a no temblar frente a lo que desconoces?

diumenge, 2 de febrer del 2014

besos como pájaros

habían agujeros hondos debajo de la almohada y en aquel preciso instante humo que salía de todos los tubos de escape a la vez y viajando a mi lado personas que buscan respuestas y significados exactos-milimétricos-deliniados a palabras escritas en los muros, sin saber llegar a conclusión alguna y con la certeza de que deben. eso sí, sin angustia ni prisa ni miedo. cero. terribles maduros que desconocen el olor o que buscan entender de forma ordenada la lógica con la que se escriben los matrimonios imposibles. un paraguas y una máquina de escribir, por ejemplo. buscaban entonces aquellos seres perfectos el porqué amaban -si no era esa una palabra demasiado enorme- un tono o la sucesión de notas maravillosamente entrelazadas. seres absurdos como tantos; para los cuales el mundo era solo eso y no podía llegar a ser nada más.

mientras tanto los labios se abrían anidando polluelos.

compadeciéndome de ellos y de la pena enorme de haber de compartir un horizonte llenos de previstos y repeticiones. 

he cruzado la calle como unas siete veces por lo menos con la intención de que alguien me pase por encima. pero ni eso. todos y todas me pasan por al lado. me esquivan con una precisión de ensayos y funciones. y sin aplausos ni focos. 

hay azúcar en el fondo del café. debo haberme olvidado de darle ocho o nueve cucharadas. me doy cuanta ahora que ya lo acabo. que triste, sí que triste, tanta belleza desperdiciada, tanta posibilidad sin serlo. hay que habitar la propia piel como un extraño. para poder así aprender a mirar por vez primera.  

dilluns, 6 de gener del 2014

pasos

pasa
a mi habitación
pasa
a mi vida
pasa
de largo.

todo pasa
lo bueno y lo malo
todo pasa.

responsable soy, por eso digo, todo pasa, todo paso.
milimétricamente deliniado paso a paso, pasa y pasa
y se va y lo que vuelve nunca jamás puede, ni tal vez puede que deba, ser lo mismo

pasa-porte
pasa-do
pasa-dizo
pasa-jero

pasadilla.

dejaremos entonces que el tiempo pase para que no nos atropelle con su prisa.