"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

dilluns, 18 de juliol del 2016

mundanos

al viejo.

supongo que si.
como todo el mundo tienes derecho a dudar.
como todo el mundo, sí.
como todo el mundo puedes pensar que no tiene nada que ver y que es muy diferente y que tus padres vinieron aquí con una intención y ellos vienen con otra. claro que tienes el derecho. como todo el mundo, ¿qué te voy a decir?
como todo el mundo puedes pensar que vienen aquí a aprovecharse de “nuestra” opulencia y, hasta como todo el mundo, puedes dejar de saludar al entrar en un ascensor o a un vagón de tren.
nadie te va a mirar raro si, como todo el mundo, dejas de creer que sea posible y paseas cabizajo por esta ciudad que ni duerme ni despierta.
no seré yo quien te culpe por darte por vencido.
como todo el mundo puedes pensar que tus vecinos esperan cualquier bajada de guardia para aprovecharse de ti y que detrás de cada sonrisa se esconde una puñalada o un interés de pequeñoburgués mercantil. como todo el mundo.
aunque eso
eso
eso
sea todo el mundo y nosotras no seamos superhéroes

no me convenzas del todo
permíteme, dime que sí, que aún no estoy tan y tan errado
otórgame el beneficio de la duda
que aún no tienes tanto miedo como para ser
y hazme saber que aún
no somos ni, sobretodo, queremos relajarnos para ser
como todo el mundo.

dissabte, 16 de juliol del 2016

estanterías

pero si necesitábamos al otro era solo para tener un poco de esa tranquilidad que ninguna de nosotras tenía. 
y empezar de nuevo algo era renunciar a la posibilidad de que fuera posible otra de las muchas otras cosas. y no nos conformábamos. así andábamos de un agujero a otro agujero.

tengo la casa llena de libros. de algunos tirando a bastantes conservo la certeza de que no los voy a leer jamás. sin embargo me gusta saber que estan ahí. ese es su lugar y, por si acaso, ahí los tengo.
sí, tal vez por la estúpida razón de que un día apareceras y preguntaras por ello. en esa misma dirección hay películas con las que tuve suficiente escusa con ver que estaban ralladas y así no tener que volverlas a abordar nunca. Hiroshima mon amour, por ejemplo. Sin embargo me contento con saber que es Resnais y con conocer un poco de su filmografia, y relacionarlo con Duras y el libro "escribir" que tengo en alguna de mis estanterías. al final sé que todo-todito-todo se trata de solo y solamente escusas. para que tú te acerques y me digas y así, tal vez,
yo sepa.  

porqué mi interés es que te intereses por aquello que hago ver que me interesa. al final te estoy leyendo, viendo, estudiando
a ti.


divendres, 24 de juny del 2016

a veces

entonces aparecen a veces, saliendo del cine a solas o después de haberme empujado una noche de San Juan a llegar tarde a casa, entonces aparecen, esas ganas tremendamente absurdas de amar. de acariciar. de no tener que entenderlo todo tanto y tanto y tanto    y tanto.
 amar así, tan sencillamente.

llevo tres libros en danza. como de costumbre mi estrategia para no acabar esquizofrénico perdido es no tratar de mezclar las cosas. uno de historia, una novela y un ensayo de esos duros con los que romper las piedras. lo intento. eso dista mucho de querer decir que lo consiga. 
el caso es que llegué a casa de mis padres con ganas de ir al baño y no llevaba ninguno de ellos con el que sentarme a gusto a meditar sobre la taza. y ahí, ahí caí en el abismo de sumar a los tres libros un cuarto: Murakami. ya lo sabía, pero nunca sobran las confirmaciones: son los libros los que te encuentran a ti, no tu a ellos. 

¿porqué vuelves una y otra vez si nunca estás?

hace tiempo me reconfortaba pensar que la pareja era un miserable refugio en el que acallar mi soledad insoportable. ahora, hoy, tal vez lo siga pensando, pero saberlo no me libra de mi soledad insaciable y me confiere aún más el dolor de la analgesia consciente.
hemos matado a la familia, pero en su lugar tan solo hemos dejado un desierto hambriento que nos paraliza. o peor aún, que nos recuerda que sucumbir es triste, mediocre y todo eso.

me quedo contigo. 
porque aunque contigo no baste para que podamos saciarnos mutuamente
es mucho más soportable y bello agonizar mirando esos ojos que son tuyos desde siempre.
¿y qué si soy cobarde?, ser valiente no me ha salvado nunca de nada. 

y. 

dissabte, 12 de març del 2016

duos en procés

hi ha paraules menudes com...
hi ha paraules, menudes, petites, diminutes.
hi ha paraules menudes que a força de repetició esperem que devinguin altres coses però no són ni més ni menys que paraules...tampoc cal fer-ne cap drama d'això,no?

hi ha paraules menudes i petites que de vegades les deixem en un racó de la nevera amb la intenció d'aprofitar-les l'endemà, ja sigui a l'hora de l'esmorçar o del dinar.
paraules.

n'hi ha d'altres que són eixutes com un troç de drap vell que hom ha deixat oblidat en un cantó d'una finestra d'estiu.
paraules que no
paraules que si
paraules
paraules
paraules.

(extret d'una improvisació de moviment a nunart Guinardó) 

dissabte, 16 de gener del 2016

saberbia


hace falta un poco de soberbia para atreverse a pronunciar un enunciado propio, para decir algo aunténtico, genuino, sin que nos invada el miedo a tener que ser aceptados de inmediato.
sin embargo,
hace falta muy poquita más de esta para volverse tremendamente insoportable

 
la linea es fina-fina
vaya,
finísima, diría.