"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

divendres, 31 de maig del 2013

ninguedades y subastas

sí, yo sé que tú y tú y también ella preferiríais que escribiera sobre otras cosas. y yo. y yo. pero no sé si puedo.
nuestra necesidad de consuelo es insaciable, rezaba. nuestro dolor es un agujero hondo y hondo y hondo que se expande. nuestra angústia es un nido de avispas en algún lugar demasiado cercano que no nos permite dormir ni conciliar el sueño.

dejo la noche atrás con sus pasos y luces, con sus quejidos. aspiro lentamente con la intención que este ombligo que me aprieta los pulmones se disuelva. con la intención. 
te he buscado tantas veces que sé que no estás ni existes.

veo ojos pero solo son eso. veo soledades que quiero que se fundan con la mía sin darme cuenta que, en el error, seremos dos: dos soledades que sumadas son una aún más enorme y hambrienta. tengo miedo y tirito para dentro hacia las entrañas mojadas de la tierra feliz pero sin estar contento. Es extraño e impertinente pero me gusta que tengáis un nombre que empieza y acaba por nosotros.

Aunque nunca seamos uno 
ni ninguno
ni del todo.

dijous, 16 de maig del 2013

havitaciones e invitaciones

por favor
invítame a que jamás entienda
ciertas cosas.

dimarts, 14 de maig del 2013

llovía lluvia y agua y viejas fotografías.

nos empujamos. suavemente, pero nos empujamos. hay un miedo indescriptible en cada soledad y miedo en venta, pequeñas tiendas donde a diario se vende miedo de forma gratuita. y nos empujamos, nos empujamos y compramos asustados ese miedo a granel-en paquetes-a puñados. y el empujarnos mutuamente nos hace sentirnos un poquito menos solos pero es a la soledad a donde nos empujamos impidiendo cualquier tipo de encuentro fortuito, vendiéndonos humo, desperdicio y desengaños.   

querría decir alguna otra pequeña diminuta cosa que al nombrarla prendiera vida; pero no puedo.