"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

dijous, 16 de març del 2017

decesidad

"...mi estrategia es en cambio mucho más profunda y más simple,
mi estrategia és que un día cualquiera, no sé cómo ni con qué pretexto, 
por fín me necesites." 

Táctica y estrategia. Mario Benedetti.

entonces yo, si darme cuenta, volvía a estar allí, en la página 98. y no entendía, seguía sin entender cómo o porqué llegaba él a esa extraña conclusión: ..."por fín me necesites".
a mi me seguía pareciendo un engaño. o peor aún, una verdad que transformaba todo-todito-todo lo anteriormente dicho en una confabulación seductora. no entendía, si esa era su verdad más profunda y más simple, entonces ¿cual era la mía?. si yo había compartido hasta allí su-nuestro recorrido, ¿entonces?...yo, al llegar a la página 98 ya no entendía nada. y perdía las recetas...

así andaba yo, cómo tantas veces antes, con millones de preguntas y casi ninguna respuesta.

entré en la habitación de mi hermana y, casi por equivocación, ví uno de esos consejos que-vendo-y-para-mi-no-tengo en los que aconsejaba hace ya una multitud de años: "no esperis de ningú altre allò que només tú pots donar-te". supongo que el hecho de que rimara me impedió escucharlo. 

he depositado mi tranquilidad en otras personas. creo que siempre o casi siempre ha sido así. buscando algo que me salve, algo que le dé a todo un sentido y repitiéndome a mi mismo digo: todo es mucho, es demasiado.
tal vez lo que más aprecie sea esa tranquilidad, por eso cuando a quien se la he delegado desaparece yo me esfumo con ella, me deshago, me desparramo por el suelo. y como un ave fénix me acuerdo que puedo resurgir de las cenizas. pero estoy cansado y ya no quiero entrar en una espiral de bucles concentricos y repetititititivos. no.

¿te necesito o te deseo?, ¿quiero estar contigo o tengo un terrible miedo de estar solo?, cómo casi siempre, las palabras me ayudan un poco a ordenar este amasijo de ambivalencias e indecisiones: decesidad, del deseo y la necesidad, no enmedio, sinó uno. una misma sensación, te deseo y te necesito. y tampoco hace falta que me haga ahora mil dos cientas treinta y cinco preguntas de si debo saber por qué. 
decesidad. 

evitacions

evitar i havitar 
només tenen dues lletres de diferènia i una d'elles
és insonora.
potser per això, 
potser per això...
amor i desamor provoquin aquesta forma tan ambivalent de ser i existir amb l'altre, sense l'altre, a l'hora i a l'inrevés.

dimecres, 8 de març del 2017

yanuras

es rojo hoy el olor de la sal. desnudas desmenuzadas las ilusiones. corren a buscar cobijo las extintas, sabiendo que ya es tarde pero aún con la esperanza de que este holocausto de abrazos sea sólo para otros. 
y que pasen las horas, por Diós!, que pasen las horas. y que no hayan más recuerdos que golpeen martilleantemente hablando o gritando o cómo sea todos y cadauno de los rincones que asaltan mi memoria. y que deje de abrigar ninguna esperanza. que me muera de frío y no de nostalgia....por favor. 
que pasen las horas y no vuelvas ya más nunca
con tu nombre de tumba y miel
de sed y agua y puntas de carpinteria arrugadas
que no me recuerdes que esto es también estar vivo
que no tengas responsabilidad alguna y que yo no delegue ya más en ti ninguna de mis extremadamente lonjebas horas.
que no vuelvas si no es para volver o que no vuelvas. vete, vete, vete. qué estupidez, si ya no estás y te marchaste para siempre. 

me invento un juego en el que soy yo el que te echo de mi vida cuando tu hace exáctamente el tiempo que solamente tú sabes que te has ido. y tenía razón cuando me subrayaba que no estabas. me lo has confirmado con tu voz impasible de redactora de multas y veredictos. tú, fuiste tansolo mi fantasía?, me resisto a pensar que pude amar o que aún hoy amo a alguien que no me amaba más que como se quiere a un gato (y tal vez dirá que es mucho). pero amarme a mi como se puede amar a mi?
tansolo eso
un abrazo que nos una y no nos impida ser
tu y yo
y nosotras
y a la vez.

pero ya no
ya no 
ya no
ya
NO. 

dilluns, 6 de març del 2017

simplezas

ella quiere darle a él lecciones de cómo desaparecer. de cómo dejar de ser para volverse nada. ella quiere y lo consigue, vamos si lo consigue!

él piensa diminuto y triste e imperfecto, piensa. pero eso también le está vetado. porque pensar no es terapèutico y aún le podría ir a roer de nuevo. así que no. él asume sólo por miedo, sin comprender. y miente, miente mucho y dice estar tranquilo. por miedo, miedo a provocar dolor y lejanía. 

ella es un ovillo aunque eso sólo es la percepción de él. seguro que ella es muchas otras cosas pero él no lo sabe, también ese conocimiento le está vetado, ella calla como un ovillo para adentro. hambriento se mira el ombligo hacia el interior pero solo encuentra ratros de vómito y una vocecita que le dice con voz de ballena: me enamoré de quien eras, no de quien eres.

dejémos hablar al viento, como decía Onetti, tal vez el viento, que sí que sabe, nos ayude a desaparecer. a deja de ser. a no ser nada. el viento sabe eternidades sobre la demora.

él no comprende y dice comprender para ver si así, de algun salto acrobático y fantástico,sale una espiral de pétalos que agriete la noche que nos escupe invitándonos al humo.

ella se revuelve.
ella se revuelve aunque no es capaç de pedir auxilio y él sólo quisiera no darle tanto miedo para que su alma de piel de armadillo se reblandeciera y fuese por algún momento penetrable. y ni gracias ni de nadas. sólo y simplemente juntas. las dos, así, tan simplemente.


diumenge, 5 de març del 2017

amors minúsculs

suposo que si, malauradament torno a tenir sentit
-tu no ets culpable de que jo m'hagi enamorat de tu-
tu, tu
tu, tansols passaves per allà i que em donéssis tot allò com un regal no li dona cap tipus de raò a que jo ara vulgui més i més i més i més d'allò. va ser un regal i hauria de saber dir prou y gràcies. gràcies.

m'enrecordo baixant de l'autobús després d'unes vint mil hores de viatge. Tot és extrany quan ho veus per primer cop però encara més extrany és enrecordar-te de cóm ho veies quan no havia existit abans ara que ja va a deixar de ser part de la teva qüotidianitat.  

històries repetides i repetitives. a les que torno i escapo i tornaré.

sembla que voleu convence'm de que és potser bonic estimar en minúscules o en cartró pedra perquè així podré seguir sent jo, seguir existint, si un dia em faltes per sempre. però si aquest dia arriba, jo no vull deixar de quedar-me mancat. no vull deixar de morir-me una mica. perquè sense tu sóc molt més que res, però amb tu sóc molt més que sol. i això hi ha gent que llastimossament no arribarà a sentir-ho mai i que em demanaran que els hi faci alguna explicació. i quina pena més gran. quin sacrifici.

està bé, suposo. 
no cal que em diguis perquè ho fas ni que ho entengui. està bé, suposo. no tornaràs.

voldria poder seguir repassant dies i nits i budells però tinc són i me n'alegro de que el fum ja no hagi d'intoxicar-me per quedar-me fregit al llit de casa meva.