"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

dimecres, 18 de juny del 2014

con sentido

lo paradójico de todo esto es que sé, a ciencia cierta, que no existes. y que buscarte es absurdo, por ello. y que nombrarte es una letánica compañia de pasos acompasados que conducen hacia el mismo lugar de donde parto. 
lo sé.
pero sin embargo es bello hablarte mientras duermo. y que tú, que sí que existes, me regales una pincelada de aquello que antes ya pensé. aunque te empuje a ciertos sitios de donde deberemos escapar juntas. aunque vaya corrijiendo de a poquito a poco la imagen desdibujada que hice de ti.

existes cuando te pienso
pero mejor existes cuando te siento y te toco.