"des de que ens han robat les paraules no podem dir més que mentides."

dijous, 26 de juny del 2014

enmiedo del miedo

es curioso ver como el miedo que nos ayuda
a sobrevivir
es el mismo miedo que nos impide
vivir.

dilluns, 23 de juny del 2014

regard

peut être.
òu non.
allà o aquí. aquí o allà. somnio. somnio que creues un carrer i un altre i un altre i vens i em preguntes i fent-me el sorprès et responc. 
mais parís n'appartient à personne i nosaltres no anavem a ser diferents.
je me'n fous de tout
pas de moi
pas de toi
soulment de tout. 
i carrers i carrers i més carrers i cables i gent per tot arreu i per arreu. d'un costat a l'altre. i ningú.
c'etait le temps de se coucher.
pot ser, potser. 
però jo segueixo en aquest racó sense platja. amb sorra triturada. 
en attendant
en attendant
mais je ne sais pas quoi est que j'attends. 

dijous, 19 de juny del 2014

circulos concéntricos

toco tu piel. tu piel es una aunque no es la misma ni la de siempre. pero tu eres tu o tal vez. toco tu piel y hago circulitos en tu mano recién dormida que no termina de abrir ni de cerrarse. tu piel tu mano tu brazo tu piel. te miro durmiendo. sabiendo que de un momento a otro deberé cerrar con astucia los ojos para que no veas que anduve observándote. no quiero que lo sepas y quiero y a la vez. me siento absurdo y me encanta porque nada de todo esto es tremendamente necesario. tal vez como los niños que fuimos y que juegan sin saber que juegan. sin más. sin menos. 
no hay piel pero tampoco hay drama
tampoco una comedia ni remedios ni escepticismos. sencillamente no hay piel. 
aquello era un regalo y espero así podrá ser de nuevo un día
pero mis circulos concéntricos giran sobre la almohada el libro o el café mientras levanto la mirada y te veo
riendo sin saber yo porqué.

dimecres, 18 de juny del 2014

con sentido

lo paradójico de todo esto es que sé, a ciencia cierta, que no existes. y que buscarte es absurdo, por ello. y que nombrarte es una letánica compañia de pasos acompasados que conducen hacia el mismo lugar de donde parto. 
lo sé.
pero sin embargo es bello hablarte mientras duermo. y que tú, que sí que existes, me regales una pincelada de aquello que antes ya pensé. aunque te empuje a ciertos sitios de donde deberemos escapar juntas. aunque vaya corrijiendo de a poquito a poco la imagen desdibujada que hice de ti.

existes cuando te pienso
pero mejor existes cuando te siento y te toco.

dissabte, 14 de juny del 2014

seres, sidos y por venir

sin poesia
lo único que podríamos llegar a ser
es lo que somos.

dijous, 5 de juny del 2014

peras al olmo

te toco y no estás. hace tiempo que te has ido. solo a veces, de forma diminuta y para tratar de engañarme, te apareces como si existieras por un pequeño segundo y me susurras al oido, me acaricias, me nombras mas siempre luego te vas. 

hace demasiado que escribí y aún no aprendo: prefiero estar solo que sin ti. y no aprendo.

la ciudad hace tansolo cuatro días que ardía mucho más allá de lo esperado. que iluminaba diminutos callejones y tu piel tapada, tu rostro confundido entre una multitud de seres indisciplinados. aunque me da un terrible miedo que un día se normalice la rábia mucho más miedo me dá que un día acabe por normalizarse el miedo. por eso, que ardan bancos y oficinas y plásticos y burbujas para que tal vez, en algún rinconcito una voz de alfiler nos susurre que valemos mucho más que cualquiera de esas cosas. pero tu no estás y me da igual si soy tremendamente egoísta o si mi ombligo se expande sin alas ni mariposas. me da igual porque este dolor es mío y también aquel pero también este. 

rasco mi pantalón y vuelvo a mirar de nuevo si dejaste algún mensaje. pero te da igual y mi dolor te hace crecer y crecer y crecer y esto es solo mierda y lo sé y lo asumo. mierda y dolor y punto. te despertaste con un grito de asco y agujereaste los lugares más desprotegidos cuando tú ya me advertíste, cuando mío es el error por no escucharte
y seguir pidiéndole de forma abusiva y insistente
peras al olmo.

en mi mundo de papel y oruguitas y espejos no le pedimos peras al olmo
porque sabemos que los olmos solo dan manzanas y ahuacates y ciruelas. 
las peras se las pedimos al mar.

altremons

no lluitem només contra el món negre que ens espera
sinó també contra el món gris en el que ja vivim.

cenizas

las cenizas del viejo mundo són el mejor y único abono para el nuevo mundo que empieza a germinar.
gracias a las que lo haceis arder.